PStel je voor: je winkelt online voor huidverzorgingsproducten en vlak voordat je afrekent, wordt je in een pop-up gevraagd of je je bestelling wilt voltooien met een aantal perfect samengestelde extra’s. Misschien wil je je reiniger aanvullen met een serum of je nieuwe lippenstift combineren met een voering? Het duurt maar een paar seconden om jezelf ervan te overtuigen dat je deze extra bonussen verdient – je werkt tenslotte hard! – en voor je het weet zijn ze onderweg naar jouw voordeur.
Hoewel deze ‘trakteer jezelf’-mentaliteit misschien onbeduidend lijkt, kan het in sommige gevallen duiden op een dieper liggend psychologisch fenomeen. “Behandelingscultuur is een vorm van zelfzorg die voor 100 procent wordt geïmplementeerd, zonder rekening te houden met iets anders, inclusief onze budgetten”, zegt Jenny C. Yip, PsyD. “We leven in een materiële wereld en worden voortdurend beïnvloed door de media die ons vertellen dat we meer nodig hebben om gelukkig te zijn. De afgelopen jaren hebben we het idee van zelfzorg in onze samenleving versterkt, en veel mensen vinden dit idee onrealistisch. Of het nu gaat om ons goed voelen of het vermijden van onaangename emoties, we zijn verstrikt in de leugen dat als we dit of dat hebben, we gelukkiger zullen zijn.
Hoewel jezelf verwennen niet noodzakelijkerwijs een slechte zaak is, wordt het problematisch als mensen het niet kunnen laten om het te kopen, omdat ze op zoek zijn naar de ‘high’ van onmiddellijke bevrediging die gepaard gaat met winkelen – zelfs als ze het zich niet kunnen veroorloven.
“Als we midden in het heerlijke winkelen zitten, komt er dopamine vrij”, zegt Justin Puder, PhD, een in Florida gevestigde gediplomeerde psycholoog. “Dit gebeurt omdat onze hersenen reageren als we naar verschillende artikelen kijken of dingen vergelijken die we kopen.” betekent een beloning verwachten, onze winkelmotivatie vergroten en de high van de klant creëren… Endorfines komen ook vrij tijdens het winkelproces, wat verklaart waarom veel mensen verwennen zichzelf na een slechte dag en geven aan zich minder gestrest te voelen en zich daarna beter te voelen.”
soortgelijke berichten
Het probleem is dat de vreugde die je krijgt door op ‘Toevoegen aan winkelwagen’ te klikken op een populair nieuw schoonheidsproduct altijd een houdbaarheidsdatum heeft, en als het eenmaal uitgewerkt is, ben je psychologisch weer terug bij waar je begon… maar ga je verder met schulden .
Het raakvlak tussen pleziercultuur en schoonheid kan verraderlijk zijn
Het ‘trakteer jezelf’-gedrag komt in elk aspect van ons leven terug – van het bestellen van een extra aperitief voor het avondeten tot het kopen van een opkikkertje na een slechte week (of een goede week, of gewoon omdat je vrijdag hebt gehaald) . heeft) – maar het komt zo bijzonder vaak voor in de schoonheid. Volgens een recent onderzoek van Credit Karma geeft 24 procent van de Amerikanen liever geld uit aan hun schoonheids-/zelfzorgroutine dan aan essentiële zaken als huisvesting, boodschappen of rekeningen. Bovendien heeft 15 procent van de Amerikanen schulden aangegaan alleen maar om hun schoonheids- of zelfzorgroutines bij te houden.
De reden? Schoonheid zelf is een vorm van kapitaal: onderzoek heeft aangetoond dat conventioneel aantrekkelijke mensen 15 procent meer verdienen dankzij een fenomeen dat bekend staat als de ‘beauty pay gap’. In een wereld waar de manier waarop je eruit ziet van invloed kan zijn op je kansen en verdienpotentieel, is het gemakkelijk in te zien hoe mensen zichzelf ervan kunnen overtuigen dat het “de moeite waard” is voor het nieuwste* it*-serum of een wonderwerkende behandeling.
“Het laat ons denken dat schoonheid geluk, vervulling en sociale status kan kopen, en vertelt ons dat schoonheid empowerment is – terwijl we om schoonheid te bereiken onze kapitaalbronnen moeten opofferen: geld, tijd, energie en ruimte.” Jessica DeFino, schoonheidscultuurcriticus en auteur van Het onpubliceerbare, een nieuwsbrief die kritisch kijkt naar de beautybranche. “Mensen zijn zo wanhopig om zichzelf te verwennen met schoonheidsproducten en -behandelingen, omdat de schoonheidscultuur, net als de dieetcultuur, opzettelijk wanhoop aanmoedigt.”
Mensen moeten zich goed voelen, ook al is het maar voor een fractie van een seconde, en de schoonheidsindustrie weet dat ze die wanhoop in haar voordeel kan gebruiken. “Als bedrijven in contact komen met de emoties of mentale toestand van klanten, kan de beloning enorm zijn”, zegt Dawn Fable, oprichter van huidverzorgingsmerk Press Pause en global vice president van Pause Lifestyle Brands bij Tenacious Labs. “Gezien de uitgebreide mogelijkheden om waarde te creëren.” Steeds meer bedrijven streven naar emotionele verbindingen als de wetenschap achter hun merkpositionering. We worden als samenleving geconfronteerd met ongekende niveaus van stress, en ik geloof dat consumenten van merken verwachten dat ze op een oprechte manier omgaan met hun mentale en emotionele behoeften. Deze cyclus leidt er vaak toe dat merken een premium prijs rechtvaardigen en de laatste tijd worden ze door consumenten geaccepteerd.”
Ondertussen zitten consumenten vast in weer een zichzelf in stand houdende cyclus.” “Als we onze lippen injecteren met filler, helpen we dikke lippen te normaliseren als de basisstandaard van schoonheid”, vervolgt Fable. “Hoe meer een schoonheidsnorm wordt genormaliseerd, hoe moeilijker het is om ervan af te zien zonder sociale of economische gevolgen te ondervinden. “Dus als we onze gezichten en lichamen manipuleren om te voldoen aan een bepaalde standaard van schoonheid, vergroten we de druk die ons toekomstige zelf zal voelen om die standaard te handhaven, en vergroten we de druk die het collectief voelt om die standaard te belichamen.”
Veel schoonheidsidealen zijn fysiek onmogelijk – van haarloze lichamen tot poreuze en tijdloze huid – wat een diep gevoel van onzekerheid kan creëren over normale menselijke eigenschappen en mensen ervan kan overtuigen dat ze iets moeten kopen meer meer meer als een manier om ermee om te gaan. “De enige manier om deze onzekerheid weg te nemen is [for people] om jezelf te “trakteren” op een nieuw product of een nieuwe procedure, zegt DeFino. “Het gebruik van Botox kan ervoor zorgen dat u zich beter voelt over de biologische basisfunctie van veroudering, maar slechts voor drie tot vier maanden per keer.”
Mensen investeren hun energie (en geld) in schoonheidsproducten om een bepaald niveau van perfectie te bereiken, maar omdat ze de psychologische oorzaken achter hun gedrag negeren, komen ze leeg met hun aankopen. Vervolgens herhalen ze het proces in de hoop dat de volgende foundation/serum/shampoo degene zal zijn die hen rust zal brengen, maar volgens psychologen zal dat waarschijnlijk niet gebeuren.
Hoe je de uitgavencyclus kunt doorbreken
Zelfs als het antwoord niet eenvoudigweg is om iets goeds voor jezelf te doen, kan het een goed begin zijn om jezelf te onderscheiden. En als je problemen blijft houden, kan het zijn dat er een onderliggend probleem is als je jezelf te veel verwent. Als je jezelf wilt trakteren op een kaptafel vol met de nieuwste make-up must-haves, vraag jezelf dan af: is het echt omdat je er blij van wordt, of is het omdat je het niet waard bent? Lee Phillips, LCSW, moedigt mensen aan om steun van anderen te krijgen en hulp te zoeken bij een therapeut om onderliggende problemen op te lossen. Zodra dit wordt onderkend, kan de therapeut u helpen manieren te vinden om om te gaan met uw afhankelijkheid van zelfmedicatie om u goed te voelen.
Voordat u besluit uw volgende lekkernij te kopen, moet u er dus rekening mee houden dat zelfzorg niet noodzakelijkerwijs betekent dat u moet winkelen of geld moet uitgeven. “Voor veel vormen van zelfzorg, zoals lichaamsbeweging of meditatie, is geen geld nodig. Je doet feitelijk geen goed voor je geestelijke gezondheid als je te veel koopt en daardoor in de schulden komt”, zegt dr. Ja hoor.
Wanneer de drang om geld uit te geven weer de kop opsteekt, raadt DeFino aan om jezelf af te vragen: “Hoe lang zal het ‘goede’ gevoel als je jezelf trakteert, duren? En hoe lang moet je werken om de kosten van dat gevoel terug te verdienen?
Als we de gemiddelde creditcardschuld van individuele Amerikanen kennen, vergeleken met de gemiddelde duur van een dopamine-rush, duurt de financiële impact langer dan de emotionele uitbetaling.