Binge Eating Disorder ontmaskeren met een voedingsdeskundige

We spraken met twee geregistreerde diëtisten die ervaring hebben met het helpen van cliënten bij het overwinnen van een eetbuistoornis of een eetbuistoornis. We hebben gesproken over wat eetbuien zijn, wat de oorzaak ervan is en hoe je het kunt bestrijden.

Wat is eetbuien?

De term ‘eetbuien’ wordt in het gewone jargon gebruikt, maar we bedoelen vaak iets anders dan de klinische definitie. In het dagelijks taalgebruik betekent eetbuien meestal het gedachteloos eten van een grote hoeveelheid voedsel, wat resulteert in een onaangenaam gevoel van volheid. Je gaat bijvoorbeeld voor de tv zitten en leegt uiteindelijk ongemerkt een volle zak chips.

De DSM-5 (de diagnostische en statistische handleiding voor het diagnosticeren en definiëren van psychische stoornissen) stelt echter dat een eetbuistoornis beide moet omvatten:

• Het eten van een hoeveelheid voedsel in een bepaalde tijdsperiode (bijvoorbeeld binnen twee uur) die beslist groter is dan de meeste mensen in een vergelijkbare periode onder vergelijkbare omstandigheden zouden eten
• Het gevoel hebben dat u tijdens de episode geen controle meer heeft over het eten (bijvoorbeeld het gevoel hebben dat u niet kunt stoppen met eten of dat u niet kunt bepalen wat en hoeveel u eet)

Volgens DSM-5 moeten ook drie van de volgende elementen aanwezig zijn:

• Eet veel sneller dan normaal
• Eten totdat je je onaangenaam vol voelt
• Grote hoeveelheden voedsel eten als je geen fysieke honger hebt
• Alleen eten omdat je je schaamt voor de hoeveelheid die je eet
• Zich walgend, depressief of zeer schuldig voelen na te veel eten

Wat veroorzaakt eetbuien?

Ook al gaan mensen ervan uit dat eetaanvallen los staan ​​van de beperkingen, toch gaan ze vaak hand in hand. Als je bekend bent met intuïtief eten of hebt gewerkt aan het beëindigen van een cyclus van chronisch diëten, heb je misschien gehoord van de eetbuienrestrictiecyclus. Dit is wat er gebeurt als je je voedselinname beperkt (misschien als onderdeel van een dieet), dan begin je geobsedeerd te raken door eten omdat je lichaam aan een tekort lijdt, dan krijg je eetbuien (een natuurlijke reactie op halfhonger), je hebt een sterk schuldgevoel over de eetbuien, en opnieuw beperken. De cyclus kan een tijdje doorgaan, waardoor mensen zich gefrustreerd en beschaamd voelen. Het is op zijn zachtst gezegd geen leuke cyclus om in vast te zitten.

soortgelijke berichten

Om deze reden is een van de eerste stappen om eetaanvallen te verminderen, ervoor te zorgen dat u gedurende de dag voldoende eet door consistente, passende eetgewoonten aan te nemen. Esther Tambe, MS, RD, CDN, CDCES, eigenaar en oprichter van Esther Tambe Nutrition, zegt: “Voedingsgebrek, zowel mentaal als fysiek, kan leiden tot intense honger en preoccupatie met voedsel.” Het doel is om deze preoccupatie met eten en eten te elimineren. de resulterende eetbuien. Als u niet zeker weet hoe het voor u eruit ziet om voldoende voedsel binnen te krijgen, kan het helpen om met een voedingsdeskundige te werken.

Ontwenningsgerelateerde eetbuien kunnen ook worden veroorzaakt door voedselonzekerheid; Uit onderzoek blijkt zelfs dat mensen die voedselonzekerheid hebben ervaren of ervaren, een grotere kans hebben op eetbuien. Krystal Dunham, MS, RDN, LD, eigenaar en exploitant van The Mother Road Dietitian, zegt: “Als je niet regelmatig toegang hebt tot voldoende voedsel, kan het risico op eetbuien toenemen.”

Naast beperkingen of voedselonzekerheid kunnen eetaanvallen ook worden veroorzaakt door trauma of ernstige stress. Tambe zegt: “Binging ontstaat als gevolg van een overweldigende ervaring – stress, trauma of een of andere trigger – die ervoor kan zorgen dat je reageert met voedsel, het gevoel van controle verliest, nu het voedsel eet waarvoor beperkingen gelden, en meer. Tambe voegt eraan toe dat beperkingen kunnen leiden kan stress- of traumagerelateerde eetbuien verergeren, en Dunham is het daarmee eens: ‘Soms ontstaan ​​eetbuien nadat ze belangrijke levensgebeurtenissen hebben meegemaakt, zoals een scheiding of overlijden, het oplossen van een verplichting op het werk, of zelfs als ze zich gestrest voelen over een grote stap. ” Ze zegt.

Bovendien benadrukt Dunham dat eetbuien zelfs aangeleerd gedrag kunnen zijn. “Sommige mensen hebben dit gedrag als kind misschien waargenomen bij een geliefde of bij leeftijdsgenoten die af en toe eetbuien hadden”, zegt ze. “Soms.” [binge eating] Gewoonten kunnen zich ontwikkelen door de mensen om je heen en van invloed zijn op de manier waarop je in het algemeen eet.”

Wat maakt eetbuien tot een stoornis?

Eetbuien kunnen een teken zijn van een eetbuistoornis, een eetstoornis die voorkomt in de DSM-5. Dunham zegt: “Binge-eetstoornis (BED) is een eetstoornis die wordt gekenmerkt door regelmatige eetbuien waarbij patiënten grote hoeveelheden voedsel consumeren en controleverlies ervaren.” Tambe benadrukt dat dit vaak gepaard gaat met dissociatie.

Binge-eetstoornis en elke eetstoornis kunnen worden gediagnosticeerd door een erkende professional in de geestelijke gezondheidszorg of een arts. Helaas voelen sommige professionals zich niet op hun gemak bij het diagnosticeren van patiënten met eetstoornissen, omdat ze niet veel kennis hebben over eetstoornissen. Daarom kan het vinden van een aanbieder die ervaring heeft met eetstoornissen het beoordelings- en diagnoseproces versnellen.

Er is hier een kanttekening: “Helaas kunnen de diagnostische criteria voor BED gedrag te simpel maken, wat ertoe kan leiden dat sommige mensen niet of verkeerd worden gediagnosticeerd”, zegt Dunham. Als u vermoedt dat bij u of bij iemand die u kent, geen of een verkeerde diagnose is gesteld van bedstoornissen vanwege te eenvoudige diagnostische criteria, is het belangrijk om een ​​second opinion te vragen aan een gekwalificeerde psycholoog. Zij kunnen een grondige beoordeling uitvoeren en een nauwkeurigere diagnose stellen, zodat de juiste behandeling en ondersteuning kan worden afgestemd op de specifieke behoeften van het individu.

Misvattingen over eetbuien

Er is een bepaald stigma verbonden aan eetbuien, dat tot misvattingen leidt. Het meest voorkomende is dat eetbuien alleen voorkomen bij grotere lichamen. Dunham benadrukt de invloed van de media bij het in stand houden van dit misverstand en het voorkomen dat degenen die niet in het bekrompen beeld van de media passen, de steun krijgen die ze nodig hebben. “Binge-eten kan iedereen treffen, ongeacht hun BMI, lengte of gewicht”, zegt Dunham. Je kunt de eetgewoonten van iemand niet achterhalen door er alleen maar naar te kijken.

Bovendien kunnen mensen, vooral als het om eetbuien gaat, ervan uitgaan dat eetbuien alleen over voedsel gaan en dat het beperken van de toegang tot eetbuien het probleem van eetbuien kan oplossen. Dunham zegt echter: ‘Vaak wordt eetbuien geassocieerd met trauma, dus het beperken van eetbuien elimineert de eetaanvallen meestal niet.’ Mogelijk heb je de steun van een professional in de geestelijke gezondheidszorg nodig om deze diepere problemen aan te pakken.

Overwin eetbuien

Zowel Tambe als Dunham raden aan professionele hulp en ondersteuning te zoeken als je worstelt met eetbuien. “Je hoeft dit niet alleen te doen”, zegt Tambe. Een psychiater kan u helpen de stress of het trauma te verwerken die ten grondslag liggen aan de eetbuien en u helpen adaptieve coping-strategieën te ontwikkelen, terwijl een geregistreerde diëtist u kan helpen ervoor te zorgen dat u voldoende eet.

Op de korte termijn raadt Tambe aan om het één maaltijd tegelijk te nemen. ‘Blijf niet stilstaan ​​bij alles wat er mis is gegaan’, zegt ze. “Denk na over uw dieet voor uw volgende maaltijd.”

Laatste gedachten

Eetbuien zijn vaak schrijnend en kunnen worden veroorzaakt door beperking, voedselonzekerheid, trauma en sociale conditionering. Soms is het een teken van een eetbuistoornis. Als je hulp nodig hebt bij het overwinnen van eetaanvallen, overweeg dan om samen te werken met een professional in de geestelijke gezondheidszorg en een geregistreerde diëtist om het onderliggende trauma te verwerken en ervoor te zorgen dat je voldoende eet om ontwenningsverschijnselen te voorkomen.